فلسفه و پیشینه برپایی روز جهانی کودک به سال ۱۹۲۴ برمی گردد. در این سال دو رویداد همزمان اما متفاوت، سبب شد تا توجه به ضرورت برگزاری روز جهانی کودک شکل بگیرد. نخستین رویداد، برگزاری اولین نشست جهانی درباره رفاه کودک در روزهای پایانی ماه اگوست در ژنو سوئیس بود . این کنفرانس در روز اول ژوئن اعلامیه ای درباره بهروزی و رفاه کودکان منتشر کرد و کشورها را به رعایت مواد این علامیه فراخواند. رخداد دیگر، ابتکار کنسول چین در سانفرانسیسکو بود. کنسول چین با دیدن بچه های یتیم چینی در این شهر با برگزاری مراسمی، موضوع پشتیبانی از کودکان خیابانی را که تا آن زمان نادیده گرفته شده بود، در کانون توجه قرار داد. در اسناد کنفرانس ژنو از کشورهای شرکت کننده خواسته شده است هر کدام روزی را به عنوان روز کودک تعیین کنند. این پیشنهاد تا سال ۱۹۴۹/۱۳۲۸ که فدراسیون زنان دموکرات در مسکو تشکیل شد، چندان جدی گرفته نشد. در این سال در نشست این اتحادیه، روز اول ژوئن / ۱۱ خرداد، روز کودک نام گذاری شد. در سال ۱۹۵۴ مجمع عمومی سازمان ملل در قطعنامه ای از همه کشورهای جهان خواست که با توجه به ویژگی های خود روز ویژه ای را به کودک اختصاص دهند. پس ازاین، در ایران در فاصله سال های ۱۳۳۵ تا ۱۳۴۰ این روز را به گونه ای محدود در روز چهارشنبه آخر هر سال جشن می گرفتند. صندوق کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف)، در سال ۱۹۵۹ اعلامیه جهانی حقوق کودک را به تصویب سازمان ملل رساند. از آنجا که این اعلامیه در روز ۲۰ نوامبر تصویب شده بود، این روز را روز جهانی کودک نامیدند. اما این روز هرگز به عنوان روز جهانی از سوی همه کشورها به رسمیت شناخته نشد. در ایران از سال ۱۹۵۹/۱۳۳۸، برای دو سال ، روز چهارم اردیبهشت که روز پیشاهنگی بود، در برخی از آموزشگاه ها به عنوان روز کودک جشن گرفته شد. با تولد پسر محمدرضا پهلوی که جانشین او نیز شناخته شد، تا آستانه انقلاب اسلامی، روز نهم آبان که زادروز او بود و به روز ۲۰ نوامبر نزدیک بود، روز کودک نامیده شد. در ایران اکنون روز ۱۶ مهر به عنوان روز کودک یا همان روز جهانی کودک جشن گرفته می شود.
