در سال ۱۲۱۳ش. جاستین پرکینز، عضو میسیون پروتستان آمریکا، به ایران آمد تا برای آموزش کودکان آسوری در ارومیه مدرسهای بنیان نهد. بخشی از خاطرات پرکینز، چگونگی برنامه های آموزشی میسیون پروتستان آمریکایی را روشن میکند ۱۸ ژانویه ۱۸۳۶ م. / ۱۲۱۵ ش. مدرسه ما آغاز به کار کرد. هفت پسر از شهر در کلاس شرکت کردند. با کمک کشیش آبراهام، متنی را که با دست نوشته بودیم بر روی دیوار آویختیم. پسرها به شکل نیم دایره دور آن نشستند. وقتی کودکان برای اولین بار حروف را خواندند و سپس جمله نیایش خداوند را تکرار کردند، چهره شان از شادی و خرسندی میدرخشید. ۲۷ ژانویه ۱۸۳۶ م. کار مدرسه جدید بسیار خوب پیش میرود، اما نیاز زیادی به لوح، مداد و دیگر لوازم مناسب داریم. روزی دو ساعت بر روی متن های دستنویس به زبان آسوری کار میکنیم. معلم ها روزی دو ساعت کتاب مقدس را که به زبان سریانی کهن است، برای کودکان میخوانند. بچه ها معنی آن را نمیفهمند، اما از روی واژه ها تلفظ هجاها را میآموزند. دو ساعت نیز با انگشتان خود بر روی شنهای درون جعبه ای به نام جعبه شنی نوشتن حروف را تمرین میکنند. سپس با کمک چرتکه، ریاضی میآموزند. بچه های بزرگتر کلاس آموزش انگلیسی دارند. ۵ آوریل ۱۸۳۶ م. امروز امتحان پایانی دوره اول بود. در آمریکا بارها از بچه ها امتحان گرفته ام، اما تاکنون هیچگاه چنین صحنه ای ندیده بودم، آن هم در قلب آسیا که بیش از ۳۰ کودک و نوجوان آسوری چنین روشنفکرمابانه با رعایت اصول اخلاقی، پس از سه ماه آموزش در جلسه امتحان حضور یابند. به سه نفر از شاگردهای ممتاز کلاس لباس های خوب هدیه کردیم تا والدینشان رضایت دهند که هفت سال دیگر در این مدرسه بمانند و به عنوان معلم و مربی آموزش ببینند. ۱۲ مارس ۱۸۳۷ م. / ۱۲۱۶ ش. یک مدرسه شبانه روزی برای دختران در محوطه ساختمان میسیونرها باز شد. فکر درس خواندن دختران که در آغاز ورود ما برای آسوریها بسیار عجیب بود، اکنون امری پذیرفته شده است ... درست به یک صحنه داستان میماند، در سرزمین ایران مادران آسوری دست دختران خود را گرفته اند و با اشتیاق به مدرسه میآورند. آنها بیشتر وقتها میایستند و درس آنها را گوش میدهند.
