نیما یوشیج در ۲۱ آبان سال ۱۲۷۶ در یوش، دهکده ای پیرامون آمل، زاده شد. پدرش در ۱۲ سالگی او را برای ادامه ی تحصیل به تهران فرستاد. در تهران نخست در دبستان حیات جاوید رشدیه و سپس در مدرسه ی متوسطه ی کاتولیک سن لوئی درس خواند.
این شاعر نامدار برای کودکان نیز داستان هایی نوشته و شعرهایی سروده است. با توجه به تاریخ این داستان ها و شعرها می توان نیما را در زمره نخستین کسانی شمرد که در ایران برای کودکان آثار ویژه پدید آورده اند.
توجه به کودکان و به ویژه آموزش و پرورش آنها را می توان در برخی از نوشته های او پیدا کرد. نیما در مطلبی به تدریس خود به کودکان اشاره می کند و در این باره می نویسد: "در باطن خوشحالم که به کاری مشغولم که با آن می توانم از مضرات وضع تعالیم ناقص برای این زیردست ها حتی المقدور بکاهم. به همین جهت این کار کمتر مرا خسته می کند. نزدیک مدرسه خانه گرفته ام. شاگردهای من به من محبت می ورزند. حتماً آنها را بیشتر مجذوب خود خواهم ساخت...".
او همچنین در قطعه شعری با عنوان «نام بعضی نفرات» یاد کسانی را زنده نگاه می دارد که در عرصه آموزش و پرورش نوین سهمی بسزا داشته اند
"یاد بعضی نفرات
روشنم می دارد:
اعتصام یوسف
حسن رشدیه..."
از نیما درباره ی آموزش و پرورش و روش های سنتی آن، یادداشت هایی دیگری نیز به جا مانده است همچون: «تعلیمات بدون منظورات: تأثرات تازه» در سال ۱۳۰۷ و یا «چطور امتحان می کنند».
از آثار او برای کودکان می توان به موارد ذیل اشاره کرد: شعرهای بهار/ آواز قفس/ بچه خوب/ زنبور عسل / کودکان شاد و لالائی / آهو و پرنده ها/ توکایی در قفس
او در سال ۱۳۳۸ در پی بیماری ذات الریه درگذشت و در یوش به خاک سپرده شد.
