هفته گذشته گفت و گویی داشتیم با شمسی اکبرنیای طهرانی یکی از دبیران قدیمی مدارس تهران. او کارشناس ارشد علوم تربیتی است که از سال ۱۳۳۷ فعالیت‌های آموزشی خود را در مدارس جنوب تهران آغاز کرده است.
خاطرات این دبیر قدیمی از فعالیت‌های آموزشی و پرورشی و وضعیت نابسامان زندگی دانش آموزان فرودست دروازه غار در دهه ۳۰ و ۴۰ که بر تحصیل آن‌ها تأثیر می‌گذاشت از موضوعات این گفت و گو بود. افزون بر آن خانم طهرانی که با موزه تاریخ فرهنگ کودکی در سال ۱۳۹۳ آشنا شده بودند، تعدادی از اسباب بازی‌ها، کاردستی‌ها و وسایل فرزندانشان، نیوشا و بهروز را که متولد اوایل دهه ۵۰ هستند را به موزه تاریخ فرهنگ کودکی اهدا کردند.
یکبار دیگر پس از گذشت دو سال از برگزاری آخرین نمایشگاه- موزه تاریخ فرهنگ کودکی در باغ موزه نگارستان دانشگاه تهران به این نتیجه رسیدیم که برگزاری نمایشگاه - موزه‌های موقت و البته در بهترین حالت دائمی، بهترین مسیر برای گفت وگو درباره میراث فرهنگ کودکی با علاقه مندان این حوزه تاریخی- فرهنگی است و تنها راه است برای گردآوری مستند این میراث‌های فرهنگی خانوادگی، چرا که هنوز هم این اشیا همراه است با خاطرات و تجربه‌های شخصی جالب و شنیدنی صاحبان آن‌ها که گاه برخواسته از میراث معنوی کشورمان است.
شاید بسیاری از این اشیا را سال‌ها بعد بتوان در دست دوم فروشی‌های این شهر و آن شهر تهیه کرد، اما داستان‌ها و روایت‌های مستند، شیرین و ارزشمند پشت این میراث فرهنگی که روشن کننده ارزش فرهنگی این اشیا و نقش آن‌ها در زندگی کودک آن دوره تاریخی است، هیچگاه منتقل نخواهد شد.
این خاطرات بدون شک می‌تواند خوراک اطلاعاتی کارهای پژوهشی و موضوعاتی مستند برای گفتمان میان موزه داران با مخاطبان موزه باشد، گفتمان‌های تعاملی که تاثیری فراموش نشدنی بر بازدید کنندگان موزه خواهد گذارد. فضاهای موزه ایی کشورمان شدیداً نیاز به این تعاملات جذاب فرهنگی میان راهنمایان و بازدید کنندگان به ویژه بازدید کنندگان کودک و نوجوانان دارند.
