امروز موزه تاریخ فرهنگ کودکی میزبان دومین مجموعه از مجموعه اهدایی خانواده‌ی خرمی بود.
مجموعه‌ای متعلق به ۵ فرزند خانواده (۲ دختر و ۳ برادر) که به ترتیب در سال‌های ۱۳۳۱، ۱۳۳۳، ۱۳۳۷، ۱۳۳۸ و ۱۳۴۵ در مسجدسلیمان و تهران در خانواده‌ای فرهنگی به دنیا آمدند و هر پنج کودک در دوره جوانی تحصیلات دانشگاهی را نیز گذراندند.
این مجموعه‌ی زیبا و ارزشمند شامل: کتاب‌های خواندنی، نشریه‌های قدیمی کیهان بچه‌ها، دفترهای مشق کلاس اول دبستان که نخستین خطوط را در آن رسم کرده‌اند تا دفتر رونویسی کامل کتاب چهارم ابتدایی به عنوان مشق عید، نوشت‌افزار (مداد، پاک‌کن، تراش، پرگار، قلم، مرکب، ...)، زیورآلات (گردنبند، انگشتر، سنجاق سینه و سنجاق سر)، مجموعه‌های کلکسیونی (تمبر، کارت و جاکلیدی) و اسباب‌بازی‌های دخترانه و پسرانه ایرانی و خارجی و دوربین عکاسی پسران خانواده و عکس‌هایی که با این دوربین‌ها از عروسک‌های خواهران‌شان گرفته‌اند. این مجموعه مربوط به اواخر دهه ۳۰ تا اوایل دهه ۵۰ است که بیشتر آن‌ها هدیه و سوغات‌های فامیلی است یا در سفرهای تفریحی خانواده به تهران، قم و یا مشهد از سوی پدر و مادر برای کودکان خریداری شده است؛ اما در میان آن‌ها می‌توان هدیه دایه یکی از کودکان یا هدایای خواهران بزرگ‌تر به برداران کوچک‌تر را نیز دید که هر دو به گونه‌ای همراه با مهر مادرانه است.
در ۱۷ سال گذشته با ورود چنین اشیاء و افزارهایی به موزه تاریخ فرهنگ کودکی، هم اکنون این موزه دارای بزرگ‌ترین و پرشمارترین مجموعه‌ها از میراث فرهنگی کودکان ایرانی است که از دل خانواده‌ها بیرون آمده است تا روایتگر تاریخ فرهنگ کودکی سرزمین‌مان ایران باشد. این مجموعه‌ها شاید بی‌اغراق بزرگ‌ترین مجموعه‌های خانوادگی باشد که تلاش شده تمامی اشیا با هویت و تجربه خانوادگی اهداکننده آن حفظ و نگهداری شود. اشیایی که در زمانی برخی از آن‌ها تنها «یادمان‌های کودکی» بودند که در صندوقچه‌ها و جعبه‌ها نگهداری می‌شدند و البته نخستین گزینه‌های حذفی از پس هر جابجایی کاشانه یا درگذشت صاحبان‌شان بودند و هستند. مجموعه‌هایی که آسیب‌پذیرترین اشیا خانه‌اند که بسیاری از آن‌ها از کنجکاوی‌های کودکان جان سالم بدر نمی‌برند، اشیایی که کمتر کسی فکر می‌کند، در کنار هم قرار گرفتن‌شان روزی شکل‌دهنده نخستین مجموعه مستندات پژوهشی مطالعات کودکی در ایران باشند. اشیایی که به عنوان اشیا موزه‌ای در آینده در موزه تاریخ فرهنگ کودکی قرار خواهند گرفت تا احیاکننده حافظه تاریخی نسل حاضر و نسل‌های آینده باشند.
