در سال ۱۹۵۴م. مجمع عمومی سازمان ملل در قطعنامه‌ای از همه کشورهای جهان خواست که با توجه به ویژگی‌های کشور خود روز ویژه‌ای را به کودک اختصاص دهند. پس از این درخواست در ایران در فاصله سال های ۱۳۳۵ تا ۱۳۴۰ این روز را به گونه‌ای محدود در روز چهارشنبه آخر هر سال جشن می‌گرفتند.
تصمیم بر این بود که در این روز مدرسه ها تعطیل باشد، کودکان در خیابان ها به طور دسته جمعی حرکت کنند، پلیس مدارس جانشین پلیس راهنمائی شود، برنامه های مخصوص کودکان در سینماها اجرا شود، کارت های تبریک مخصوص از طرف انجمن ملی حمایت کودک تهیه و توزیع شود و این روز به صورت یک جشن بزرگ برای کودکان درآید. بانی این جشن انجمن ملی حمایت کودکان ایران بود. هدف انجمن از برگزار ی این جشن شناساندن شخصیت کودک و جلب توجه بیشتر اولیاء کودکان برای تربیت آنها، بود.
البته از سال ۱۳۳۸ش. / ۱۹۵۹م. با تصویب اعلامیه جهانی حقوق کودک از سوی سازمان ملل، برای دو سال، روز چهارم اردیبهشت که روز پیشاهنگی بود، در برخی از آموزشگاه ها به عنوان روز کودک جشن گرفته شد.
