حسین گلبیدی از پیشاهنگان آموزش ناشنوایان در اصفهان و پایه گذارنخستین مدرسه ناشنوایان در آن شهر درسکوت رسانه های خبری در ۲۹ آبان ماه از دنیا رفت.
درگذشت او تنها از سوی انجمن های ناشنوایان گرامی داشته شد و رسانه های خبری در میان هیوهای خبرهای بزرگ روزگار ما، درگذشت این آموزگار فداکارناشنوایان را به دست فراموشی سپردند.
حسین گلبیدی که به سال ۱۳۰۷ در محله بید آباد اصفهان به دنیا آمده بود آموزش ابتدایی را دریک مکتب خانه در مسجد سید و مسجد آمیرزا باقر گذراند. پس از گذراندن دوره سربازی با تلاش وپشتکار به تحصیلات تکمیلی در دانشگاه پرداخت و لیسانس ادبیات عرب را از دانشگاه اصفهان گرفت.
خدمات فرهنگی گلبیدی از سال ۱۳۳۰ شمسی آغاز شد. عشق به آموزش سبب شد که او درسال ۱۳۳۳ به عنوان آموزگار کلاس سوم دبستان ملی جعفری اصفهان سرگرم کار شود. گلبیدی در بهمن همان سال به استخدام رسمی آموزش و پرورش در آمد و به روستایی در حوالی شهر بروجن منتقل شد. از آن جا که او به آموزش کودکان کرولال نیز علاقه داشت، تلاش کرد این آموزش را با یک کودک کرولال به نام " اسحاق ایرانپور" تجربه کند. این تجربه به علاقه گلبیدی به آموزش کودکان ناشنوا افزود تا جایی که از وزارت فرهنگ درخواست امتیاز تاسیس دبستانی برا ی کودکان ناشنوا در اصفهان کرد. گلبیدی در گفت و گویی که با موسسه پژوهشی تاریخ ادبیات کودکان در سال ۱۳۸۷ داشت، یاد آور شد که در آن زمان او از فعالیت باغچه‌بان بی خبر بود تا آن که در مرداد ۱۳۳۴ در سفری به تهران با کارهای جبار باغچه بان و آموزشگاه او در تهران آشنا می شود . باغچه بان ضمن ستایش از تلاش هایش، اورا تشویق به ادامه کار می کند. گلبیدی به اصفهان باز می گردد وبا پشت کار آموزش ناشنوایان را در اصفهان پی می گیرد.
موسسه پژوهشی تاریخ ادبیات کودکان در گذشت این آموزگار پر کار و فداکار را به خانواده ایشان و همه فرهنگ‌دوستان ایران به ویژه جامعه ناشنوایان تسلیت می گوید .
