محمد بهمن بیگی، بنیانگذار آموزش عشایر در ایران، صبح دیروز شنبه ۱۱ اردیبهشت ۱۳۸۹ در سن ۹۰ سالگی پس از یک دوره بیماری در بیمارستان کوثر شیراز درگذشت.
محمد بهمن بیگی نواده‌ی بهمن‌بیگ، فرزند محمودخان از ایل قشقایی فارس بود که در سال ١٢٩٩ش. در چادری در فاصله لار و فیروزآباد به دنیا آمد. او دانش آموخته‌ی حقوق بود، اما تمامی فعالیت های شخصی و حرفه ایی خود را روی آموزش و پرورش کودکان و نوجوانان در ایلات و عشایر متمرکز کرد.
پیشینه سوادآموزی برخی از طایفه‌های ایلی فارس و پایه‌‌گذاری مدرسه‌های سیار عشایری به سال ١٣٣١ برمی‌گردد كه تنها با كوشش و پایمردی برخی كسان به ویژه محمدبهمن بیگی امكان تحقق یافت. بهمن بیگی در سال ١٣٣٦ دانشسرای عشایری را در شیراز راه‌اندازی كرد و با توسعه آموزش عشایری در آموزش و پرورش ایران، اداره کل آموزش عشایری را ایجاد کرد که خود سال ها مدیر كل آن اداره بود. بهمن بیگی پس از انقلاب و در دوران بازنشستگی به پژوهش و تدوین خاطراتش در زمینه ی عشایر ایران و آموزش عشایری پرداخت و با معلمانی که با او در این سال ها در این حرکت ملی همکاری داشتند ارتباط داشت. برخی از آثار او عبارتند از: عرف و عادت در عشایر فارس (۱۳۲۴)، بخارای من ایل من: مجموعه داستان (۱۳۶۸)، اگر قره قاج نبودم....: گوشه‌هایی از خاطرات (۱۳۷۴)، به اجاقت قسم: خاطرات آموزشی (۱۳۷۹)، طلای شهامت (۱۳۸۸).
موسسه پژوهشی تاریخ ادبیات کودکان کوچ این معلم و مدیر خوب آموزش عشایری ایران را به تمامی دوستداران، همراهان و خانواده اش تسلیت می گوید و یادش را با پاسداشت فعالیت ها و تجربیاتش در عرصه فرهنگ و ادبیات کودکان ایران و انتقال آن به نسل های آینده زنده نگه خواهد داشت.
