عبدالرحیم طالبوف در سال ۱۲۱۳ ش. در تبریز به دنیا آمد. او نوگرا، آزادی خواه و دانش پژوه بود. هدف اساسی او در نوشته هایش، بیداری ایرانیان و آشنا ساختن آنان با دنیای نو بود. طالبوف از آزادی خواهان انقلاب مشروطیت و از هواداران سامانه نو آموزشی بود که دیدگاههای خود را در زمینه آموزش و پرورش در کتاب احمد یا سفینه طالبی مطرح کرده است. کتاب احمد نخستین کتاب غیرداستانی برای کودکان است. نویسنده در این کتاب در قالب داستانی بلند به بسیاری از پرسشهای علمی و اجتماعی کودکان و نوجوانان به زبان ساده پاسخ میگوید. این اثر از دیدگاه نوگرایی در طرح داستان و زبان و اندرونه مطالب، جایگاه ویژهای در تاریخ ادبیات کودکان ایران دارد. طالبوف در این کتاب با نقد روشهای خشن و غیرانسانی آموزش مکتب خانه ای، بر گسترش دانش و فن و فراگیری فرهنگ نو پافشاری بسیار میکند. به باور او، انسان موجودی است آماده پرورش که جامعه با فراهم آوردن زمینه های مورد نیاز، توانایی های وی را شکوفا میسازد، ولی اگر بعکس مربیان و اولیای آن طفل بیچاره بحکم یک بدبختی آسمانی مردمان جاهل و بیخبر باشند، سوزن در چشم دانش، و تازیانه بر روی خنگ طلب آن کودک بدبخت زده، چشم بصیرت شرا کور و پای سمند طلبش را لنگ ساخته و نهال برومند امید او را از ریشه برمیکنند. طالبوف که با سامانه آموزشی غرب آشنایی داشت، روشی را پیشنهاد کرد که کودک به آسانی الفبا را بیاموزد و از راه بازی و سرگرمی، بسیاری از نکته های آموزشی را فراگیرد. او در دورانی که کودکان همواره از بازی و شیطنت بازداشته میشدند، درباره نقش بازی در رشد کودک مینویسد: طفل باید روزی چند ساعت حکما بازی کند، بشرط اینکه بازی موافق شرائط مخصوصه آن باشد .. اطفال باید در هوای صاف و تمیز در باغچه و حیاط مشغول بازی و جست و خیز باشند که در قوه بدنی آنها استقراری پیدا شود و از این رو اسباب قوای باطنی ایشان تکمیل استعداد نماید.
